.
* * *
.
Klasyka kina francuskiego
To samochód, rozmowa w
słońcu,
Złamany jak ciasteczka los,
Spotkanie mężczyzny z obcą kobietą,
A potem z kobietą, która pali
na czczo.
Powinno być jeszcze wiele chwil,
Od których tabletka przeciw bólowi głowy
Może rozpuścić się bezpośrednio w powietrzu.
A w scenie finałowej, kiedy u wszystkich pojawia się jakaś szansa,
Posyłają chłopca po wino, a on wszystko
Wydaje na konfetti.
.
.
.
JAŁOWCOWE NOGI MARLENY DIETRICH
.
.
Mało kto o tym wie,
że Marlena Dietrich miała drewniane nogi.
Sękowate badyle z jałowca.
Zawsze nosiła ciemną długą suknię
a to, co było pod nią skryte,
jak już wcześniej zostało powiedziane,
mogli zobaczyć nieliczni.
Kiedy śpiewała,
jak mówią,
jej głos wwiercał się słuchaczom w móżdżek.
albo w inne gruczoły,
skryte przed oczyma prostego mężczyzny,
który wpadł do szynku napić się piwa
nie z potrzeby
napicia się piwa,
ale z zamiarem posłuchania cudownego głosu
za uczciwie zarobione reichsmarki.
W czasie swoich występów Marlen
po cichu skrzypiała pod aksamitem sukni
jałowcowymi nogami.
Mało kto wie,
że te długie sękowate badyle
wstawił pani Dietrich jeden z wielbicieli —
chirurg. Jego imię, niestety, skrywa
mrok historii. Wiadomo tylko,
że w 1935 roku prowadził prywatną praktykę
niedaleko Wiednia.
Dwupiętrowa willa otoczona jabłoniami
i akacjami.
Wyposażona była, jak na swoje czasy,
w nowoczesne laboratorium
i pomieszczenie,
w którym jego pacjenci przechodzili rehabilitację.
Wiadomo również,
że z jego usług w rożnym czasie,
oprócz Frau Madlen,
korzystali Sara Bernard i Alfred Nobel.
O Sarze Bernard też nie można powiedzieć,
że pokazywała komuś swoje kostki u nóg.
Herr Nobel zawsze nosił spodnie i wysokie oficerki.
Kiedy zostały opublikowane wspomnienia Marleny Dietrich,
a w nich wymienia się pewnego bezimiennego chirurga,
okazało się, że lubił podróżować.
Kiedyś porzucił na jakiś czas Austrię
i udał się w podróż po Rosji.
Było to w latach dwudziestych ubiegłego wieku,
a kraj wówczas nazywał się inaczej.
Krótko mówiąc,
znalazł się w nieznanych górach na Syberii i tam
postanowił dotrzeć do trudno dostępnego wodospadu.
Po co to jemu było —
on, zapewne, sam nie wiedział.
Łodziarz chętnie
przeprawił go przez nieznaną rzekę.
Jak później mówili starzy tubylcy —
kiedy maral nie chce, by mu odpiłowano poroże,
zaczyna opowiadać baśnie o tym,
jak powstał wszechświat,
aha,
przy czym gada do tego
ludzkim głosem…
A zatem
Chirurg przeprawił się przez rzekę,
śmiało wdrapał się
po stromym brzegu,
który prościej nazwać — pionowym stokiem.
Dotarł do swojego wodospadu
a w drodze powrotnej — to właśnie
on nazbierał kilka długich sękatych badyli.
„Świetne mogą z nich wyjść nogi dla Sary Bernard
albo Marleny Dietrich” —
pomyślał, wspinając się po skałach
i chwytając za twarde korzenie.
Przeprawiając chirurga z powrotem,
łodziarz błagał go, by się nie ośmieszał
i wyrzucił badyle do wody.
A chirurg tylko się uśmiechał i krótko, na łamanym rosyjskim, odpowiadał:
„Świetne będą nogi”.
Okazało się,
że Marlena Dietrich straciła
swoje kończyny dolne i zwróciła się do nieznanego chirurga,
który (lecz ona o tym nie wiedziała)
był w niej zakochany do szaleństwa.
Przynajmniej na to wskazywał złoty medalik,
wyjęty podczas autopsji
z wnętrza żołądka chirurga,
po tym jak pozbawiono go życia,
w małym zacisznym obozie koncentracyjnym,
nieopodal Wiednia i jego własnej kliniki
w trochę mniej przytulnej komorze gazowej.
W jaki sposób Pani Dietrich straciła nogi?
Dlaczego przydały się jej jałowcowe badyle?
Na te pytania nikt do tej pory nie znalazł odpowiedzi.
Tylko ówczesny minister propagandy
zostawił w swoim dzienniku,
który znajduje się w jednej z prywatnych kolekcji,
krótki zapis:
„Marleno moja!
Bezlitosny głosie Boga!
Spać, ani jeść nie mogę,
wpadłem w twoją niewolę,
i czekam na zmiany jak pacholę.
A dzisiaj —
Moje życie to pusta droga,
po której wciąż idę i idę,
opierając się na suchym kosturze”.
I z jakiegoś powodu postawił podpis i datę:
Paul Joseph Goebbels.
1937.04.15.
Na pewno chciał jej przekazać ten liścik,
lecz później przestraszył się albo zapomniał.
W każdym razie:
Jałowcowe nóżki —
cud prosto od wróżki,
gdy Bogowie takie nóżki mają
Niebiosa nimi obuwają.
Kiedy odnaleziono ten dziennik,
literaturoznawcy nie mogli wyjść z podziwu:
z tekstu rysował się nie portret Marleny Dietrich,
a Edith Piaf,
jednak,
nie można było już niczego
jednak,
nie można było już niczego zrobić…
.
.
.
***
.
Tego dnia wyprowadziliśmy na demonstrację dwa słonie,
a obok nich puściliśmy kilka ciężarówek,
wypełnionych owocami;
słonie swymi trąbami brały owoce i rozdawały je wszystkim: ananasy, melony…
szliśmy i wspominaliśmy jak pewnego razu przekupiliśmy pracowników
ogrodu zoologicznego
uprowadziliśmy nocą z zagrody niedużego słonia i tak nam z tego wyszedł oryginalny słoń-agitka na 1 maja,
którego później odwieźliśmy na ciężarówce, tak jak obiecaliśmy,
tak, żeby nikt nie zauważył.
lecz teraz nie trzeba było za nic płacić,
idea za słoniami została przyjęta
na ogólnym zebraniu,
w ramach reklamy niedawno otwartego pod miastem letniego parku słoni i doprowadzenia tam bezpłatnej linii lekkiego metro,
gdy nagle dla jednego chłopca zabrakło ananasów, chcieli go udobruchać, a on i tak się nie uspokoił,
wszystko to było możliwe gdyż cały cywilizowany świat odmówił interwencji w ogarniętej rewolucją republice,
burżuazyjni specjaliści nie rozpoczęli prac nad nową tajną bronią,
ministrowie-kapitaliści i potentaci naftowi namyślili się i powiedzieli dosyć.
.
.
POLSKA, CZYLI CZERWONO-BIAŁE KOMINY GDAŃSKA ROZRZUCONE JAK TWOJE GOLFY W PASKI
Siedziałem razem z tobą w salonie, spór dotyczył tematyki obrazu. Ściąganie podatków w średniowiecznej wiosce, nieśmiało zaproponowałem w pierwszych dniach, ale nie kwapiłaś się by na to przystać.
Przez całe lato nadużywaliśmy gościnności pana Grzybowskiego, zdążyliśmy w jego domu zmienić po dwie szczoteczki do zębów, a czas już było wracać… Ale w wypełnionym światłem poranka salonie wisiał obraz,
o którym gospodarz po prostu mówił: Zaciąg rekrutów na wyprawę na Moskwę. Ale tu się mylił, nasz pan Grzybowski… Przypuszczalnie wszystko w jego majątku było jak należy, a w nowych poszewkach kryły się te wszystkie kłujące poduszki z naszego dzieciństwa, ale
stare przysłowia z kalendarza rolnika już nie działały. Zauważyliśmy to jeszcze w dniu przyjazdu … A pod boazerią w salonie, gdzie rodzina zbierała się przy śniadaniu, pod starym obrazem unosi się niewidoczne przewody, o których wiedzieli wszyscy: prąd, internet, telefon…
Ale były wystarczająco dyskretne, żeby nie zdradzić zakończenia tym, którzy nie widzieli filmu…Tak, zapewne, tego lata jeszcze umieliśmy pokazać dobre maniery i kochaliśmy się po cichu, i ubieraliśmy się do obiadu, i rozprawialiśmy tylko o tym obrazie w salonie…
— Już teraz nie przypomnę sobie — trzy sfory psów gończych zmieniły się od tej pory, — zaś pan Grzybowski powoływał Marię na świadka swoich zapomnianych podróży do Łodzi i uważnie ważył słowa, jak to czynią wszyscy prezydenci, nawet malutkich państw…A obraz na odwrocie nie był podpisany, chcieliśmy już do domu i teraz kiedy
wieczorami wracaliśmy do siebie na górę, ja zrzędziłem na okruszki w pościeli a ty, przytuliwszy się, miałaś obiekcje przeciwko liczbie mnogiej, jednak znowu zostawaliśmy „tylko na jeden dzień”…
Odpowiedź przyszła sama: czy to nie jest przypadkiem rzeź niewiniątek w Betlejem?* I, szybko zebraliśmy rzeczy, zbiegliśmy na dół, nie trzymając się za poręcz, przeskakując po stopniach, nie żegnając się nawet z panem Grzybowskim, by zdążyć na ostatni autobus do Gdańska.
__________________________________
* Pełny zapis rozstrzygającej rozmowy:
— Bruegel?
— Myślisz, że to falsyfikat?
— Nie, po prostu taka kopia.
stenogramy wszechwizji 