Mirosław Łajuk

 

Jesteśmy tu

 

te horyzonty zbyt dzikie
te wyspy zbyt błękitne

nietoperze lecą na zachód
a jeden zaplątał się w ostnicy i nie może
się uwolnić
miota się przypomina zaskrońca
ale ostnica nie wypuści
nie odda
nie wyda

jesteśmy tu
ucztujemy w ostatniej trawie
tu wszystko choruje na dziwną chorobę
i ucztujemy
w tym ostatnim azylu
przypominającym czarne węgielki oko lisicy

te horyzonty zbyt dzikie
te wyspy zbyt błękitne
te pustki zbyt pełne i samotne

 

 

Eremita i kamień

 

jesteś handlarzem ziemią na której
zakwita jałowiec

jesteś poławiaczem ptaków wplątanych
w mocne gałęzie krzewów iglastych
klatki twe zardzewiałe
jesteś pasterzem korzenia żeń-szenia
i opiekunem człekokształtnej mandragory
jesteś ogrodnikiem czarnego jeziora pod skałą
i całego tego potu

czekasz w wąwozie
i odległe zbocza –
tu kilka odcieni zieleni
musisz je zapamiętać
czekasz w wąwozie
i sterta szarych kamieni –
miliony lat staczały się ze szczytu
a potem dni zmieniały dnie

jesteś handlarzem ziemią na której zakwita jałowiec
kolory szmaragdowe stawały się z czasem
czarne jak oczy
i jesteś stróżem tego spojrzenia
w którym zebrano wszystko
jezioro i żeń-szeń i ptaki i
człekokształtną mandragorę

w połowie drogi na górę usiedliśmy by odpocząć
i rozpalić ognisko
w pobliżu skały
jesteś rysunkiem na kamieniu
jesteś moim rysunkiem na kamieniu

 

(przekład z j. ukraińskiego

Mychajło Żarżajło

 

 

**
obrazek który pieścisz

drewniana fontanna starej wiśni
kapliczka budki lęgowej gdzie osiedliły się sikorki
straszydło na czereśni
zakręcone krany tulipanów
skomplikowany krój pisma winogron
touchpad wycieraczka pod drzwiami
spowolnione jojo ślimaków
spotulniała w krzewach porzeczki antylopa snu
najeżone rękawice
dom z niezasłoniętą głową
kapelusz w ręce

ale
na brzeg horyzontu wyrzucił się granitowy wieloryb kamieniołomu
wybuchy skały kanonada oddychania
fontanny dymu

chwilę przed
żuraw krynicy w roli prawdziwego żurawia
mężczyzna obok krynicy w roli prawdziwego mężczyzny
woda w roli wody
i słońce w roli słońca

 

(przekład z j. ukraińskiego)

Anton Połunin

 

Kim jesteś

 

Kim takim jesteś, żeby chodzić i mówić tu
Kim takim jesteś, żeby chodzić tu i mówić
Na elastycznej nodze
Na klonowej gałązce
Podskakując po ptasiemu
Na co drugim

Jak śpisz ty
Z takimi ostrzami nad głową
Z takim piekłem pod głową
Jak ty śmiesz
Chodzić tu i mówić
Jak gdyby życie to jeszcze nie wszystko co istnieje prócz śmierci
Jak gdyby istniało jeszcze coś więcej prócz śmierci
Chociażby mężczyzna i żona jego

Mężczyzna i dzieci
Którym się nie podobasz
ty
Ze swoją niestrawnością
I wyjazdami za granicę
Jak gdyby jednemu tobie chciało się za granicę
A nam przychodzi tylko kochać ojczyznę
Hodować pazury i kły
Żeby tylko być tu
Być tu i mówić
Chodzić i mówić
Tu

 

 

pewnego razu

 

wszystko to może nadać się na pieniądze
pewnego razu
szpilki do włosów
muszle
części samochodów elektrycznych
gdzieś
może się  to przydać
w wirze karnawałowej zabawy lub
na meksykańskiej korridzie
gdzieś
pod miastem
nasze szklane guziki
deski rozdzielcze
pończochy
mogą być w obiegu na równi z dźwięczącą monetą
wedle prawa zachowania masy
i wartości średniej
nie wspominając
o przyzwyczajeniach
duszy
samotności

 

 

 

(przekład z j. rosyjskiego)

Janis Sinajko

***

przyjaciele dzwon i kwiaty.
rowery na  starość
wymieniali się
cebulowymi krążkami.

***

mężczyzna bez znaków rozpoznawczych
w kapeluszu japoński detektyw
dwie ciemnozielone bramy
zły obraz
ona zła
nic nie powie i będzie gestykulować
póki nie odejdziesz
i znowu wrócisz w to samo miejsce
z nożem w rękach
otworzyć czarne drzewo
wyjąć twarz orzecha do nikogo niepodobną
tupiącą skórę nieostrymi ustami

***

powojenne zwierzę i ciuciubabka
pachnęli wyraźnie wodą kolońską
patrzyli w okno
póki za oknem ono wciąż rosło
trzymało siebie u siebie w spodniach
trzymało się jak u siebie w spodniach
żywiołowe przeżycie

(przekład z j. rosyjskiego)